Een dag uit het leven van een medium

Een dag uit het leven van een medium. Ik had mijn boodschappen gedaan en mijn huis was schoon. Ik zou dadelijk gaan inloggen op de Chatlijn Mediumchat.org. Als spiritueel consulente sta ik daar mensen bij met al hun vragen over de toekomst. Of situaties waar ze tegen aan liepen. Maar ook vragen over overledenen of bijvoorbeeld de liefde, werk en eigen spirituele processen.

Een dag uit het leven van een medium

Soms komen er ook mensen op de chat, die zelf ook zeer spiritueel zijn. Mensen die helderziend zijn en een goed ontwikkeld zesde zintuig hebben. Of iemand met een nieuwetijdskind. Lichtwerkers die de mening van een collega wilden weten en wilden weten hoe ik dat aanpak als collega.

Het zijn maar zo eens een paar vragen en thema's die voorbij komen. Het werk als medium is dan ook nooit saai. Ik was net thuis van het boodschappen doen, had voor mezelf een heerlijk kopje koffie gezet en wilde aan de slag gaan. Toen ik mij besefte dat het stil was in huis. Ik brandde mijn wierook en ontstak de kaarsen.

Ik had mijn kopje koffie voor mij en logde in. Nu zouden mijn gidsen en engelen verschijnen. Er komt iemand voor een online chat. De eerste chatter voelde zich wat eenzaam. En wilde eigenlijk alleen maar even dat ik naar haar luisterde en met haar sprak. Ze was al wat op leeftijd en werd door niemand meer bezocht. Tenminste, niet vaak. En dat voelde ze, zo vertelde ze mij.

Ik vond het heel naar en sprak wat met de oudere dame. Ik probeerde haar wat op te beuren, maar ik voelde het wel wat ze zei, daarbinnen in mijn hart. De dame vroeg mij of het de komende tijd ook beter zou worden voor haar. En ik keek om mij heen. Ik wilde mijn gidsen aankijken toen ik ontdekte dat ze er niet waren. Verrek zeg, waarom waren ze er nu niet?

Mediamieke gaven

Ik ondervond dat ik mij dus moest verlaten op mijn mediamieke gaven. Mijn eigen zesde zintuig en mijn intuïtie. Ik kwam niet veel verder dan dat ik opmerkte dat het niet veel beter zou gaan worden de eerste tijden. Tot mevrouw op een bepaald moment ziek zou zijn. Ik snapte er niets van. Dat kon ik toch niet gaan vertellen aan deze dame op leeftijd?

Toch, als er een ding was die ik geleerd had, was het wel dat je als lichtwerker, medium, of paragnoste de zaken niet anders moet vertellen dan ze zijn. Want dan kan het zomaar zijn dat je iets anders zegt dan zoals het is, en zoals het bedoeld is. Je geeft dan, een onjuist beeld van de zaken. En dat wil je niet. Dus, haalde ik diep adem en vertelde de dame van mijn beelden. Ik snapte alleen nog steeds niet waarom mijn gidsen of mijn engel niet verschenen waren. Ik voelde mij wat alleen. Raar hoor. En ik had min of meer verwacht dat de oude dame verdrietig zou worden en zou gaan huilen.

De boodschap kwam binnen

Maar dat was niet het geval. De oude dame begon in tegenstelling tot mijn verwachting zelfs te lachen. Dus, als ik het goed begrijp komen ze wel. Als ze weten dat ik ziek ben? En anders ben ik alleen en op mezelf aangewezen, behalve de luttele keren die ze nu verschijnen?

Ik moest zuchtten en beaamde dat dit inderdaad het geval was. Nou, dat is ook een mooi verhaal, sprak de dame. Wel, dan kan ik twee dingen doen, nietwaar? Ik was benieuwd naar het antwoord van de dame. En zei dat dit misschien wel zo is, maar dat ik niet wist waar ze naartoe wilde. De dame zei, ik zou ze kunnen onterven, of, ik zou nu al kunnen doen of ik ziek ben.

Onterven en er ontsnapte mij als medium een zucht. Heel licht, heel klein. Toch genoeg dat de dame het gehoord had. Je hoeft niet te zuchten mijn beste, ik noem alleen de mogelijkheden maar. Ik zuchtte nog een keer, dit keer wat harder, van verlichting. Toen schoot mij iets in mijn gedachte. Zou ik dat durven zeggen? Ik haalde diep adem en begon te vertellen. Een dag uit het leven van een medium.

We zijn allen met elkaar verbonden

Over hoe we allemaal in ons hart verbonden zijn. Eén zijn, en dat we ondanks dat we ons alleen kunnen voelen, toch niet echt alleen zijn. Wanneer we ons verbonden weten. Hoe die gedachte troost zou kunnen brengen in moeilijke tijden. Hoe we allemaal deel zijn van een geheel en daarin ook heel belangrijk zijn. Omdat, wanneer er, een schakeltje mist, het geheel niet meer compleet is.

De dame was stil. Sprakeloos, zoals ze zei. Zo had ze het nog nooit bekeken. Ineens leek het alsof ze haar levensvreugde had hervat. Op de valreep gaf ik haar nog energie, en ik zei, dame, ik had niet gezegd dat de ziekte lang zou duren of dodelijk zou zijn. Ik hoop dat u nog mooie dingen zult beleven. Ik had niet eens gemerkt dat mijn gidsen intussen waren verschenen. Blijkbaar moest ik even op mezelf aangewezen zijn, of even, alleen zijn. Zomaar een dag uit het leven van een medium.