Even alleen zijn

Ik had mijn boodschappen gedaan en mijn huis was schoon. Ik zou dadelijk gaan inloggen op de bellin waar ik werkte als spiritueel consulente. Als spiritueel consulente stond ik daar mensen bij met al hun vragen over de toekomst, situaties waar ze tegen aan liepen, maar ook vragen over overledenen of bijvoorbeeld de liefde, werk en eigen spirituele processen. Soms belden er mensen die zelf ook zeer spiritueel waren. Mensen die helderziend zijn en een goed ontwikkeld zesde zintuig hebben of iemand met een nieuwetijdskind. Lichtwerkers die de mening van een collega wilden weten en wilden weten hoe ik dat aanpak als collega. Het zijn maar zo eens een paar vragen en themas die voorbij komen. Mijn werk is dan ook nooit saai. Ik was net thuis van het boodschappen doen, had voor mezelf een heerlijk kopje koffie gezet en wilde aan de slag gaan toen ik mij besefte dat het stil was in huis. Ik brandde mijn wierookje en ontstak de kaarsen.

De sfeer werd al wat anders. Ik draaide de verwarming aan en zette een licht meditatiemuziekje op. Ik was onrustig van binnen, wat bijzonder. Want er was geen enkele reden toe. Alles was goed. Mijn kinderen waren, hoewel ze allang op zichzelf woonden, wel in orde, mijn huis was schoon, mijn boodschappen gedaan, er was niets om onrustig over te zijn. En toch was ik het. Dat betekende dat er iets zou gebeuren op de bellijn. Ik had mijn kopje koffie voor mij en logde in. Nu zouden mijn gidsen en engelen verschijnen. Er werd gebeld. De eerste beller voelde zich wat eenzaam en wilde eigenlijk alleen maar even dat ik naar haar luisterde en met haar sprak. Ze was al wat op hoge leeftijd en werd door niemand meer bezocht. Tenminste, niet vaak. En dat voelde ze, zo vertelde ze mij. Ik vond het heel naar en sprak wat met de oudere dame. Ik probeerde haar wat op te beuren, maar ik voelde het wel wat ze zei, daarbinnen in mijn hart en ik zou die kinderen van deze dame het liefst een schop onder hun billen geven. Maar dat mocht niet. Een Lichtwerker is liefdevol.. Toch? De dame vroeg mij of het de komende tijd ook beter zou worden voor haar en ik keek om mij heen. Ik wilde mijn gidsen aankijken toen ik ontdekte dat ze er niet waren. Verrek zeg, waarom waren ze er nu niet?
Ik ondervond dat ik mij dus moest verlaten op mijn mediamieke gaven, mijn eigen zesde zintuig en mijn intuitie. Ik kwam niet veel verder dan dat ik opmerkte dat het niet veel beter zou gaan worden de eerste tijden. Tot mevrouw op een bepaald moment ziek zou zijn. Ik snapte er niets van. Dat kon ik toch niet gaan vertellen aan deze dame op leeftijd? Toch, als er een ding was die ik geleerd had, was het wel dat je als lichtwerker, medium, of paragnoste de zaken niet anders moet vertellen dan ze zijn want dan kan het zomaar zijn dat je iets anders zegt dan zoals het is, en zoals het bedoeld is. Je geeft dan, een onjuist beeld van de zaken. En dat wil je niet. Dus, haalde ik diep adem en vertelde de dame van mijn beelden. Ik snapte alleen nog steeds niet waarom mijn gidsen of mijn engel niet verschenen waren. Ik voelde mij wat alleen. Raar hoor. En ik had min of meer verwacht dat de oude dame verdrietig zou worden en zou gaan huilen. Maar dat was niet het geval. De oude dame begon in tegenstelling tot mijn verwachting zelfs te lachen. Dus, als ik het goed begrijp komen ze wel, als ze weten dat ik ziek ben? En anders ben ik alleen en op mezelf aangewezen, behalve de luttele keren die ze nu verschijnen?
Ik moest zuchtten en beaamde dat dit inderdaad het geval was. Nou, dat is ook een mooi verhaal, sprak de dame. Wel, dan kan ik twee dingen doen, nietwaar? Ik was benieuwd naar het antwoord van de dame en zei dat dit misschien wel zo is, maar dat ik niet wist waar ze naartoe wilde. De dame zei, ik zou ze kunnen onterven, of, ik zou nu al kunnen doen of ik ziek ben.

Onterven..? God, ik wilde niet dat deze dame haar kinderen zou onterven en er ontsnapte mij een zucht. Heel licht, heel klein. Toch genoeg dat de dame het gehoord had. Je hoeft niet te zuchten mijn beste, ik noem alleen de mogelijkheden maar. Ik zuchtte nog een keer, dit keer wat harder, van verlichting. Toen schoot mij iets in mijn gedachte. Zou ik dat durven zeggen? Ik haalde diep adem en begon te vertellen. Over hoe we allemaal in ons hart verbonden zijn. Een zijn, en dat we ondanks dat we ons alleen kunnen voelen, toch niet echt alleen zijn, wanneer we ons verbonden weten. Hoe die gedachte troost zou kunnen brengen in moeilijke tijden. Hoe we allemaal deel zijn van een geheel en daarin ook heel belangrijk zijn. Omdat, wanneer er, een schakeltje mist, het geheel niet meer compleet is. De dame was stil. Sprakeloos, zoals ze zei. Zo had ze het nog nooit bekeken. Ineens leek het alsof ze haar levensvreugde had hervat. Op de valreep gaf ik haar nog energie, en ik zei, dame, ik had niet gezegd dat de ziekte lang zou duren of dodelijk zou zijn. Ik hoop dat u nog mooie dingen zult beleven. Ik had niet eens gemerkt dat mijn gidsen intussen waren verschenen. Blijkbaar moest ik even op mezelf aangewezen zijn, of even, alleen zijn.

Datum: 11-11-'17

Terug naar overzicht